Ankara’da bir anne gördüğü hayalden sonra kollayıcı ailesi olduğu üç kız çocuğunu hayata hazırlamanın gururunu yaşıyor.
Aile ve Toplumsal Hizmetler Bakanlığı’nın bakım ve müdafaasında olup üniversiteyi kazanan 286 gençten biri olan ve birebir vakitte esirgeyici ailenin yanında yetişen İlknur, eğitimdeki muvaffakiyetinin yanında hayat kıssasıyla de ilham kaynağı oluyor. Başarılı bir fizyoterapist olma yolunda birinci adımını atacak olan İlknur, Tunalı ailesinin 3 kollayıcı çocuğunun ikincisi. İki biyolojik çocuğun yanında 3 gözetici çocukları olan aile, kız çocuklarının okumasına ve kendi ayakları üzerinde durmasına büyük kıymet veriyor. Tunalı ailesi, çocuklarını hayata ve topluma kazandırmanın memnunluğunu yaşıyor.
İHA muhabirine konuşan İlknur, 7 yaşında biyolojik ailesinin yanından çeşitli sebeplerden dolayı ayrılmak zorunda kaldığını ve yurda yerleştirildiğini söyledi.
İlknur, 6 ay yurtta kaldıktan sonra hami ailenin yanına gittiğini belirterek amacının kendi ayakları üzerinde durabilmek olduğunu aktardı.
“İlk buluşmada ikimiz de çok ağladık”
Ailesiyle tanışma öyküsünden bahseden İlknur, “Benim uzaktan takip eden bir esirgeyici annem daha var. O benimle çok yakından ilgilendi. Bu ailemi bulmamda da o çok yardımcı oldu. Evvel yurda yerleştirildim sürecin hızlandırılması açısından. Bir ay boyunca yurtta kaldım. Bu süreçte de görüşmelerimiz başladı. Annemle görüştüm evvel tek başıma. Onunla çok duygusal bir bağ kurduk zati. Birinci buluşmada ikimiz de çok ağladık. O yakınlığı, o sıcaklığı orada hissettim zati. Yaklaşımından, konuşmasından, sarılmasından. Akabinde görüşmelerimiz haftalık hızlanmaya başladı. Babamla görüştüm. Babamla görüştüğümde zati o da çok konuşamadı, ben de çok konuşamadım. İkimiz de çok ağladık. Süreç daha da hızlandı. 1 ay içinde buraya yerleştirildim” diye konuştu.
“Mutlu olduğumuzda daima birlikte memnun oluyoruz, üzüldüğümüz de daima birlikte üzülüyoruz”
İlknur, birinci defa bu türlü sıcak bir ailenin kendisini karşıladığına dikkati çekerek, “Abilerim var iki tane. Bir tane ablam var. Bir de kız kardeşim var burada benimle. Onlarla tıpkı konutun içerisinde olmak, bu hisleri daima birlikte yaşamak. Mesela keyifli olduğumuzda daima birlikte memnun oluyoruz. Üzüldüğümüzde birimizin bir sorunu olduğunda daima bir arada ona üzülüyoruz, deva buluyoruz. Yeri geldiğinde klasik abla kardeş tartışmaları da yaşıyoruz. Ancak bunlar renk katıyor bence” sözlerini kullandı.
Sorunlarını ailesiyle rahatlıkla konuşabildiğini belirten İlknur, ailesinin yanına geldikten sonra onların dayanaklarıyla özgüveninin yerine geldiğini vurguladı.
Bu sene Ankara’da bir üniversiteyi kazandığını anlatan İlknur, kelamlarına şöyle devam etti:
“Onlar bana daha çok hafifletme tarafında ilerlediler bu düşüncelerimi, streslerimi. Bütün yükümü de aldılar sahiden. Gerilim olduğum vakitlerde onlar daha çok dayanak oldular. Sahiden çok rahat bir halde atlatabildim bu yılı. Zira etrafa baktığım vakit arkadaşlarımı gördüğümde, onların da aileleri bu türlü baskısal olarak da ilerleyebiliyorlar. Kiminin ailesi anlayışlı, kiminin ailesi çok fazla baskı kuruyor. Ancak benim ailem tam ortasıydı. Yeri geldi, telefonumu da aldılar ders çalış diye. Lakin bunların hepsi benim imtihan yılımı, imtihan gerilimimi hafifletmemden yanaymış. Yani bunu sonradan fark ettim.”
“Benim motivasyon kaynağım temelden oluştu”
Bir ailenin yanında geleceğini etkileyen imtihana hazırlanmanın kıymetli olduğunu vurgulayan İlknur, “Arkadaşlarımı gözlemlediğim vakit kimisi dershanede, kimisi kütüphanede kendi başına ders çalışmaya çalışıyor. Motivasyon kaynağı bulmaya çalışıyorlar. Ancak benim bu kaynağım aslında temelden olmuş olduğu için annem ve babam bu mevzuda hiçbir vakit dayanağını esirgemediği için ben bu süreci daha süratli atlatabildim” tabirlerine yer verdi.
“Bana gereksinimi olduğunu düşündüğüm anda bir müsabakamız oldu”
Anne Selma Tunalı ise, bu serüvenin hayalinde gördüğü bir kız çocuğu ile başladığını söz ederek, süreç içerisinde iki biyolojik çocuğunun yanında 3 esirgeyici çocuğu olduğunu aktardı. Tunalı, “İlk Merve’yi ben esasen küçükken düşümde görmüştüm onu. Ben de küçüktüm. Merve’yi nitekim hayalimde gördüm ve evlat edinecektim. Gözetici aileliği o vakit öğrendim. Kollayıcı aile oldum ve ikinci kızıma gelince o çok farklı oldu. Yani bana muhtaçlığı olduğunu düşündüğüm anda bir müsabakamız oldu. Sonra onun gözetici ailesi oldum. Onun yanında sevgi konutlarında kaldığı arkadaşı vardı hiç ailesi olmamış, doğduğundan beri çocuk meskenlerinde. Ağlamış ‘benim de bir ailem olsaydı, keşke esirgeyici ailem olsaydı’ diye. Bunu duyduğum vakit çok etkilendim. Bakanlıkla tekrar vilayet müdürümüzle irtibatlaştık. Sonra onlar da uygun gördüler” dedi.
“Bu dünyada bir eser bırakmak isteyen herkese esirgeyici aile olmasını tavsiye ediyorum”
İlknur’un imtihana hazırlanma sürecini anlatan Selma Tunalı şöyle konuştu:
“Sınava hazırlanma sürecinde onu mümkün olduğu kadar rahat bırakmaya çalıştım. O da elinden geleni yapmaya çalıştı. Bence büyük muvaffakiyet 4 yıllık İngilizce kısmı kazanması. Hakikaten çok azimli bir çocuk, çok zeki bir çocuk. Kazandık çocuğu diye düşünüyorum ben. Yani kollayıcı aile olmanın bir özelliği de bir çocuk kazanıyorsunuz ve o çocuktan doğan kuşağı de kazanıyorsunuz. Nitekim bu dünyada bir eser bırakmak isteyen herkese hami aile olmasını tavsiye ediyorum.”
“Kız çocukları için kendi ayakları üzerinde durmanın çok değerli olduğuna inanıyorum”
Koruyucu aile olmanın bir çocuğun hayatını değiştirmek olduğunu anlatan baba Ethem Tunalı, çocuklarına eğitimin değerini de aşıladıklarını belirterek, “Bir çocuğa dokunuyorsunuz. Bir çocuğun hayatını değiştiriyorsunuz. Ben bilhassa kız çocukları için kendi ayakları üzerinde durmanın çok değerli olduğuna inanıyorum” tabirlerini kullandı. – ANKARA
About The Author
